How are you Dobrze, ale jest coś w tych zdjęciach z kolonialnego powtórzenia. Z eksploracji. Jest nierówny status. Pani i poddani. Mała czarna i nagość. Miejsce w fotelu i brak tego miejsca dla kogoś innego. Opłacona bliskość. Człowiek-fetysz. Hebanowy inny i sex-turystka. Ale jest tutaj hotelowy pokój. Miejsce, które dla każdego jest tak samo niczyje. Jest obietnica spełnienia erotycznej fantazji o byciu zdominowaną, o doskonałych męskich ciałach razy dwa. Ale jest czasem na odwrót. Kobiece dłonie oplatają twarze. Palce penetrują usta. Próbują zwrócić na siebie uwagę. Ale jest tylko niewzruszony mężczyzna. Zawsze gdzieś obok. Jest spojrzenie unikające spojrzenia. Jest dotyk, który nie dotyka. Nic nigdy się nie wydarzy. Obietnica pozostanie obietnicą. Ale jest co jakiś czas wzrok kierowany w stronę widza. Dziwnie zachęcający. Jak w pół-amatorskiej erotyce na brzydkich pościelach. Znika zdjęcie. Zostajemy sam na sam z uprzedmiotowionym mężczyzną. To wciąż rzadkie. Ale jest znowu sama autorka. Naga. Tak samo obnażona. Tak samo będąca obiektem. Nadal nic nie wiemy. Ale jest pokaz slajdów. Pamiątka z wakacji. Nikt już tak nie robi. Projektor wystukuje nieprzerwany rytm. Zdjęcie za zdjęciem. Istniejące tylko dzięki światłu lampy. Nieuchwytne. W procesie. How are you?