W przeszłości, w większości miejsc na świecie, żyły osoby, posiadające praktyczną i teoretyczną wiedzę o ludzkiej duchowości. Byli oni integralną częścią społeczeństwa, używali różnych, ale w gruncie rzeczy podobnych narzędzi, jak modlitwa, medytacja, ekstaza szamańska, taniec mistyczny.

Wraz ze wzrostem cywilizacyjnego postępu i sekularyzacji świata,wszystkie te zjawiska, coraz częściej jesteśmy skłonni marginalizować i określać jako zabobon. Zastanawiam się jednak, czy jest możliwe, aby tak rozległe pole ludzkiej aktywności zniknęło i jaki wpływ na kondycję ludzkości ma ten postępujący proces wyparcia duchowości. 

W mojej pracy artystycznej poszukuję okruchów i śladów duchowości we współczesności. Opierając się na tekstach Maxa Webera, Adorna czy Waltera Benjamina, zakładam, że obszarem, który wymyka się nadal sekularyzacji "odczarowywaniu" świata, jest sztuka, która okazuje się być ostatnim usankcjonowanym społecznie obszarem tego, co nieuchwytne. Adorno pisał wprost: "sztuka to magia uwolniona od kłamstwa.” W filmach, które zrealizuję od 2014 r. ukazuję różne przejawy duchowości obecne w naszej codzienności.

W Nairobi obserwowałam i dokumentowałam ekstazę duchową i religijną. Kolejne pytanie, na które szukam w Kenii odpowiedzi dotyczy istnienia zła i form obrony przed złem. 

Filmy skladają się na cykl, który jako wystawa, zostanie zaprezentowany 2016 r. na wystawie w Charim Galerie w Wiedniu.