Fryz i emblemat.

Praktyczny manifest nowych form plastycznych w polskich szkołach.

1. Chcemy żeby przestrzenie szkolne były niepowtarzalne więc chcemy wprowadzić do nich prace współczesnych artystów i artystek.

2. Chcemy szczęśliwych dzieci w polskich szkołach więc dajmy im kształty i kolory, połyskliwe ciepłe w dotyku ceramiki, szorstkie i chropowate rzeźby z kamienia, pół geometryczne metaloplastyki, modelinowe identyfikacje, szeptający dzwonek szkolny, lepką wydzielinę niedoschniętej farby, monumentalne pluszowe pomniki.

3. Uważamy, że pulsujący życiem organizm dzieła sztuki roztacza wokół siebie aurę zmieniającą rzeczywistość. Koniec z realizmem w polskich szkołach!

Nastał czas edukacji antyrealistycznej, pracującej z żywą niewiadomą organizmu dzieła sztuki.

4. Uważamy, że zetknięcie z żywą niewiadomą organizmu dzieła sztuki, jest zetknięciem z tajemnicą wielości w jedności, z tajemnicą pewnego  nieredukowalnego zróżnicowania. Zetknięcie to będzie zawsze wyczulać, uwrażliwiać, uczyć empatii i akceptacji na w s z e l k i e g o rodzaju zróżnicowanie.

5. Pełen tajemnic, nieregularności, żywy organizm dzieła sztuki jest z zasady podmiotem politycznym. Wszelkie reakcje na nowe formy plastyczne w polskich szkołach będą miały charakter gorący.  Uczenie empatii jest polityką.

6. Wyobraźmy sobie lekcję geometrii wykreślnej opartą na kolistych pracach Bartka Materki albo algebraiczne rzeźby Przemka Pyszczka, naukę geografii w kontakcie z tektonicznym pięknem płaskorzeźby Natalii Załuskiej, lekcje z ballad i baśni o nieposkromionej kobiecej sile z modelami Olmy, naukę sadzenia roślin doniczkowych w finezyjnych formach Katarzyny Przezwańskiej.

7. Polityczny organizm dzieła sztuki stwarza konieczność podjęcia alternatywnych narracji, bocznych ścieżek  znanych traktów historii.

8. Chcemy żeby polska szkola mówiła językiem Diany Lelonek. Pulsującą ceramiczną ropą naftową, wyciekającą ze starej metalowej beczki o dramacie zatrutych rzek, stawów i oceanów. Żeby opowiadała o twardym odkształcaniu środowiska, poetyckim językiem ciężkich odlanych kaloszy Małgorzaty Szymankiewicz. O pięknie i podmiotowości natury, żywym, pluszowym pomnikiem Natalii Kopytko. O doświadczeniu kobiet i kobiecości. O różnicy, niemożności zamknięcia kobiecości w modelu, skrawkami porcelanowych ścinków krawieckich Pauliny Ołowskiej, katalogiem póz i charakterów Zuzy Golińskiej, o otwarciu na przyszłe wyczucie płciowości, nieskrepowane starymi schematami, pracami Jana Eustachego Wolskiego

9. Na postawie modeli Tomka Barana chcemy znosić granice między tymi wśród nas i tymi poza narracją, na zewnątrz. Spojrzeć na krowę współodczuwającym wzrokiem Ewy Ciepielewskiej. Stać się wodą, przechodząc portale Magdaleny Lazar i Marty Niedbał, stając nad stolikiem herbacianym Agnieszki Brzeżańskiej wejść w rozmowę z rzeką. Wejść w kontakt z ciemną, nieodkrytą stroną nas samych z obrazów Luki Wodiczko.

10. Chcemy otworzyć polskie szkoły na filozoficzne rozważania o rzeczywistości, o istnieniu możliwych światów i alternatywnym rozumieniu tego który wydaje się realny. Za pośrednictwem prac Aleksandry Liput, chemy łączyć się z myśleniem o tym, że nie jesteśmy sami w kosmosie. Dzieło Adama Nehring przypomina uczniom i uczennicom o istnieniu filozofii. Paulina Włostowska pokazuje modele realnych ingerencji w szkole na Haitii.