artystki i artyści: Przemek Branas, Krzysztof Grzybacz, Katarzyna Olma, Karol Pałka, Anna Zaradny

Wystawa kontynuuje wątki podjęte przez artystki i artystów w pracach zrealizowanych w I Liceum im. Tadeusza Kościuszki w Koninie w ramach projektu „Powrót do szkoły. Prace współczesnych artystek i artystów w polskich szkołach”. Projekt ten jest realizowany przez Fundację Razem Pamoja we współpracy z Towarzystwem Zachęty Sztuk Pięknych.

Wystawa SZKOŁA WIECZOROWA to podróż w czasie w celu uzdrowienia relacji z samym sobą
i ze światem. To opowieść niczym baśń, jej sedno zawsze pozostaje takie samo, zmienia się tylko kostium historyczny, w jakim występuje. To longplay z pieśniami o krzywdzie, o prawdzie,
o pięknie, z których każda ma potencjał na singiel.

Ta wystawa to szansa dla dorosłych, którzy udają, że nigdy nie nadużyli relacji z samymi sobą. To zbiór uzdrawiających przekazów i narzędzi, gdzie uzdrowieniem będzie zrobienie przestrzeni na wyobrażenie sobie świata i siebie w nim inaczej, na zaprojektowanie siebie w innym współistnieniu. To zejście do piekieł i wstąpienie do nieba — po to, by bycie w relacji polegało
na wzajemności. Po to, by nieznośnie opresyjny dźwięk i światło jarzeniówki nie aktywowały więcej w ciele całej dysharmonii strachu, ale stały się tylko wspomnieniem.

SZKOŁA WIECZOROWA to smaki wspomnień. Wieloaspektowość obrzędów z epoki formacyjnej dla osobowości — od których artyści zaczynali swój proces w projekcie „Powrót do szkoły”
(Konin, 2021) — dekolonizuje, w perspektywie jednostki i społeczności, sposoby pamiętania
o pamiętaniu. W epoce dekolonizacji i dezrostu chciałoby się przecież, by każda relacja była niczym plecenie warkocza, kiedy między dwiema osobami przepływa tylko ciepło i życzliwość.

SZKOŁA WIECZOROWA to odrabianie zaległych lekcji z leczenia niezabliźnionej jeszcze rany czy ze śmiałości stanięcia oko w oko wobec swoich, niepoprawnych w świetle normy, ale przecież nie szkodzących niczemu, pragnień. To wystawa zbierająca dekolonizacje swoich ciał
i pragnień, dekolonizacje pól widzenia, zawężanych wielowiekową tradycją judeochrześcijańskich binaryzmów. Ta wystawa to zbiór map mentalnych prowadzących, przez znane dotychczas źródła tożsamości i orientacji w świecie (wcielanych także podświadomie), do nowego porządku. Obowiązują tam tylko świadomość odpowiedzialności za siebie i za siebie nawzajem. Pozostaje pytanie, jak hojnie używać swoich darów, marzeń i doświadczeń ku pożytkowi wszystkich,
ale należeć tylko do siebie samej.
 

To wystawa o uzdrawianiu opowieści: o pocie, o wstydzie, o niskich emocjach, po przejściu
przez które zostaje tylko uzdrawiający dźwięk życia łąki i słońce. Tuż przed zachodem.

Wystawa „Szkoła wieczorowa” została zrealizowana dzięki wieloletnim doświadczeniom, przyjaźniom, praktyce i działaniom fundacji Razem Pamoja oraz jej środkom finansowym.